| zuidelijk Afrika: Botswana & Namibië - Herero | |
- Himba - Nama vs Afrikaner vs Herero - Okahandja - Herero vs Duitsers leiders: - Kavekunua - Maherero - Maherero, Samuel - Nguvauva - Tjamuaha - Tjiseseta - Zeraua - Epupu Dam - Hosea Kutako |
Men gaat er van uit dat de Herero, net als andere bantoe sprekende volkeren, oorspronkelijk leefden in het merengebied in oostelijk Afrika. In de 16de eeuw migreerden ze naar Namibië en reisden daarbij door Zambia en zuidelijk Angola totdat ze rond 1550 Kunene River bereikten. In eerste instantie vestigden ze zich in het noordwesten, in Kaokoland. Vanaf het midden van de 18de eeuw begon de meerderheid zuidwaarts te trekken. Tegen de tijd dat de eerste Europeanen kwamen, begin 19de eeuw, hadden ze zich al goed gevestigd in centrale delen van Namibië. In de tweede helft van de 19de eeuw waren er veel gewapende conflicten tussen Herero en Nama over land en weiden voor het vee. Als gevolg van de Duitse bezetting in het laatste deel van de 19de eeuw, kwam er steeds meer land van de Herero in handen van de kolonisten waardoor de bevolking almaar ontevredener werd. In 1904 kwamen de Herero in opstand; in januari gaf Hereroleider Samuel Maherero de opdracht om de Duitsers van het land te verdrijven. In eerste instantie waren de Herero succesvol maar dat sloeg halverwege het jaar om toen Generaal von Trotha door de Duitsers werd aangesteld. Steeds meer Herero trokken zich terug naar het Waterberg Plateau. In augustus vonden daar gevechten tussen de Duitsers en Herero plaats. Uiteindelijk trokken de Herero zich terug in het Omaheke-gebied op weg naar Botswana. In de maanden daarna stierven duizenden Herero als gevolg van gebrek aan eten en water. De Herero zijn in staat gebleken, ook na die vreselijke oorlog met de Duitsers, hun banden met elkaar heel sterk te houden. Dat bleek goed toen in 1923 het stoffelijk overschot van chief Samuel Maherero, die in ballingschap was overleden, naar Namibië werd teruggebracht en in Okahandja werd begraven. Een ander voorbeeld is de jaarlijkse grote bijeenkomst die, vóór de onafhankelijkheid, georganiseerd werd onder leiding van chief Hosea Kutako. Uit deze bijeenkomsten zijn talloze petities voortgekomen, gericht aan de Verenigde Naties, met als doel de onafhankelijkheid van Namibië. Volgens Wikipedia (november 2010) wonen er tegenwoordig ongeveer 240.000 Herero in zuidelijk Afrika. Op basis van andere bronnen gaat het naar schatting om 100.000 Herero in Namibië en een kleiner aantal in Botswana en Angola. Van oudsher zijn de Herero semi-nomadische veehouders. Hun status wordt bepaald door het aantal koeien dat ze bezitten. Tot voor kort begaf om die reden slechts een enkeling zich op de arbeidsmarkt. Tegenwoordig werken vele Herero op boerderijen of als ondernemer of handelaar. De Herero bestaan uit verschillende groepen. De grootste zijn de Tjimba en Ndamuranda groepen die in Kaokoland leven, de Maherero (red flag) die rond Okahandja wonen en de Zeraua (white flag) die in het gebied rond Omaruru leven. De Mbanderu (green flag) wonen in oostelijk Namibië rond Gobabis; een gebied dat voorheen bekend stond als Hereroland. Een belangrijke uiting van de Maherero identiteit is de “Maherero Day” parade die ieder jaar rond 26 augustus in Okahandja plaatsvindt. De Maherero lopen dan naar de graven van hun voormalige leiders om voorouders te eren die omgekomen zijn in een oorlog. Hererovrouwen dragen dan veelal traditionele kleding: kleurrijke Victoriaanse jurken en een theemutsachtig hoofddeksel. Deze weinig Afrikaans aandoende kledij is ooit bij de Herero geïntroduceerd door Duitse missionarisvrouwen en zijn desondanks een symbool van trots voor de vrouwen die het dragen. De Mbanderu komen ieder jaar rond 11 juni in Okahandja bij elkaar om hun voorvader Kahimemua Nguvauva te eren. Deze leider werd in juni 1896 door de Duitsers geëxecuteerd in verband met zijn rol in de opstand tegen de Duitsers. Zijn graf bevindt zich in Okahandja (Kahimemua Avenue). De White Flag Herero houden ieder jaar rond 10 oktober in Omaruru een processie ter ere van hun leider Zeraua. Bron tekst: Footprint "Namibia" (2006), Insight Guides "Namibië" (2006). |